Wydawca treści Wydawca treści

Natura 2000

Sieć Natura 2000 tworzy się w celu zachowania szczególnie cennych i zagrożonych składników różnorodności biologicznej danego regionu biogeograficznego.

Stanowiące ją obszary wyznacza się na podstawie Ustawy o ochronie przyrody z dnia 16 kwietnia 2004 r. ( z późn. zmianami).

OBSZAR SPECJALNEJ OCHRONY PTAKÓW „GÓRY SŁONNE"

Obszar został ustanowiony rozporządzeniem Ministra Środowiska z dnia 5 września 2007 r. i obejmuje on powierzchnię 55036,8 ha.

Celem wyznaczenia Obszaru jest ochrona populacji dziko występujących ptaków oraz ich siedlisk w nie pogorszonym stanie. Przedmiotem ochrony są gatunki ptaków wymienione w załączniku I Dyrektywy Rady.

Z danych wynika, że występuje tu co najmniej 28 gatunków ptaków z Załącznika I Dyrektywy Ptasiej.

Z ptaków wymienionych w Polskiej Czerwonej Księdze Zwierząt (Z. Głowaciński 2001) bytuje tu: dzięcioł białogrzbiety Dendrocopos leucotos, puchacz Bubo bubo, puszczyk uralski Strixuralensis i orlik krzykliwy Aquilapomarina.

Obszar położony jest na Pogórzu Karpackim w zasięgu Parku Krajobrazowego Gór Słonnych. Obejmuje Góry Sanocko-Turczańskie z pasmem Gór Słonnych i Chwaniowa oraz południową część Pogórza Przemyskiego. Jest to jednocześnie dział wodny, oddzielającego zlewiska Morza Bałtyckiego i Morza Czarnego, o silnie zróżnicowanej budowie geomorfologicznej i typowym dla polskiej części Karpat rusztowym układzie grzbietów. Teren jest odwadniany przez gęstą sieć rzek i potoków, które często wykształcają przełomowe odcinki dolin. Osobliwością jest występowanie licznych słonych źródeł, dających początek blisko 80 potokom o wodzie słonawej. Na terenie Obszaru występuje dwupiętrowy układ leśnych zbiorowisk roślinnych - w pasie pogórza (do 500 m n.p.m.) występują głównie leśne zbiorowiska grądowe odmiany wschodniokarpackiej, natomiast w reglu dolnym dominują lasy bukowe i bukowo-jodłowe. Pośród nich znajdują się enklawy pól uprawnych, łąk i pastwisk, gdzie prowadzona jest gospodarka pasterska, natomiast tereny dawniej użytkowane rolniczo, po wysiedleniach przeprowadzonych w latach 1945-1947, dzisiaj podlegają sukcesji w kierunku zbiorowisk leśnych. Oprócz cennej awifauny za najważniejsze walory przyrodnicze Obszaru uznaje się: rozległe połacie dobrze wykształconych zbiorowisk leśnych, ze wschodniokrapackimi postaciami grądów i buczyn, rzeki o naturalnym charakterze, z dobrze zachowanymi roślinnymi zbiorowiskami nadrzecznymi, bogatą florę liczącą około 900 gatunków roślin naczyniowych, cenną faunę, w tym obecność dużych drapieżników, a także niepowtarzalny krajobraz, na który składają się rozległe kompleksy wysokopiennego lasu mieszanego rozdzielone długimi ciągami dolin z łąkami i polami. Najcenniejsze fragmenty objęto ochroną rezerwatową.

Nadleśnictwo obejmuje południową część obszaru, przy czym w jego zasięgu terytorialnym pozostaje 21430,42 ha, zaś na grunty nadleśnictwa przypada 12918,02 ha.

SPECJALNY OBSZAR OCHRONY SIEDLISK „GÓRY SŁONNE"

SOO „Góry Słonne", podobnie jak Obszar opisany powyżej obejmuje Góry Sanocko-Turczańskie i część Pogórza Przemyskiego, przy czym ich granice pokrywają się tylko częściowo. Z areału projektowanego Obszaru zostały wyłączone zajęte przez zabudowę dna dolin wraz z częścią sąsiednich wzniesień. W takim kształcie projekt zajmuje powierzchnię 46019,22 ha, a głównym elementem szaty roślinnej są lasy bukowe i bukowo-jodłowe.

W Obszarze stwierdzono występowanie 5 siedlisk przyrodniczych z Załącznika I Dyrektywy Rady. Największą powierzchnię wśród nich zajmuje buczyna karpacka Dentario glandulosae-Fagetum na znacznym areale wykształcona w formie podgórskiej. Istotny udział w powierzchni mają również: grąd subkontynentalnyTilio-Carpinetum, niżowe i górskie łąki użytkowane ekstensywnie oraz zbiorowiska łęgowe. Ostoja spełnia również ważną rolę w ochronie jaworzyn, pomimo ich niewielkiego areału.

Poza cennymi siedliskami przyrodniczymi na wysokie walory Obszaru składają się: bogata flora roślin naczyniowych licząca około 900 gatunków, w tym wielu wschodniokarpackich, występujących na skraju zasięgu, cenna fauna leśna, w tym obecność dużych drapieżników oraz kilku taksonów endemicznych, a także rzeki o naturalnym charakterze będące ostoją gatunków ryb z załącznika II Dyrektywy Siedliskowej. Nie bez znaczenia są również wartości krajobrazowe tego terenu.


Polecane artykuły Polecane artykuły

Powrót

Ochrona lasu

Ochrona lasu

Ochrona lasu to gałąź gospodarki leśnej zajmująca się zwalczaniem szkodliwych owadów, zabezpieczaniem upraw leśnych przed zwierzyną, ochroną przeciwpożarową itp.

Ochrona lasu to szerokie pojęcie obejmujące pełen wachlarz elementów składowych ekosystemu leśnego. Ten skomplikowany system narażony jest na szereg czynników, które podzielono na abiotyczne (zagrożenia ze strony przyrody nieożywionej tj. wiatr, okiść, mróz, susze), biotyczne (zagrożenia powodowane przez zwierzęta, owady, grzyby) oraz czynniki antropogeniczne, których przyczyną jest bezpośrednio człowiek.

Stan zdrowotny drzewostanów nadleśnictwa jest zróżnicowany, ale ogólnie dobry. Także stan sanitarny oceniany jest jako dobry.

Zagrożenia abiotyczne
Powtarzające się chronicznie szkody od wiatru (złomy, wywroty) i śniegu (okiść) występują z reguły w formie rozproszonej, mają charakter pojedynczy, co najwyżej grupowy. Obniżona podatność starszych drzewostanów na szkody od wiatru i śniegu związana jest z występowaniem raków na strzałach (jodła), zgnilizn odziomkowych i wewnętrznych strzał i kłód wywołanych obecnością hub pniowych (buk, jodła).

Przymrozki najbardziej zagrażają produkcji szkółkarskiej i sztucznie zakładanym uprawom. Późne przymrozki bywają przyczyną uszkodzeń aparatu asymilacyjnego drzewostanów liściastych, szczególnie bukowych, rosnących w dolinach i obniżeniach terenowych. Silne mrozy powodują liczne pęknięcia i listwy mrozowe w drzewostanach liściastych, trwale obniżając wartość surowca drzewnego.

Dłuższe okresy suszy i związane z nimi obniżenie poziomu wód gruntowych mają lokalnie niekorzystny wpływ na fizjologiczne procesy gospodarki wodnej drzew, prowadząc do okresowego osłabienia drzewostanów, np. bukowych, olszowych.  

Zagrożenia biotyczne
Zasadniczym problemem ochronnym nadleśnictwa Ustrzyki Dolne są szkody wyrządzane w odnowieniach podokapowych (uprawy i młodniki) przez zwierzynę płową (jeleń, sarna). Z danych inwentaryzacyjnych wynika, że przeważają szkody gospodarczo znośne (do 20%), a istotne (powyżej 20%) stanowią około 5% odnowień podokapowych (zostały zakwalifikowane do podszytu). Największa koncentracja szkód uwidacznia się w leśnictwach: Serednica, Rabe, Zawadka, Stefkowa, Ustianowa, Bandrów. Szkody te występują głównie w uprawach podokapowych, gdzie następuje zgryzanie i wydeptywanie sadzonek, a w młodnikach oraz w drzewostanach jodłowych i świerkowych - spałowanie.

Grzyby korzeniowe (opieńkowa zgnilizna korzeni, korzeniowiec wieloletni), występują w rozproszeniu – głównie w drzewostanach na gruntach porolnych (sosna, świerk) oraz w drzewostanach bukowych i jodłowych starszych klas wieku i niektórych drzewostanach olszy szarej. Lokalne znaczenie ma występowanie hub pniowych (jodła, buk) oraz raka jodły, które wpływają istotnie na upodatnienie fragmentów drzewostanów na niekorzystne oddziaływanie czynników abiotycznych (złomy). Jawor lokalnie podatny jest na infekcje gruzełka cynobrowego. Nie ustąpiła choroba polegająca na zamieraniu jesionu.

Na terenie nadleśnictwa zagrożenie ze strony szkodników pierwotnych jest znikome. Zagrożenie od szkodników wtórnych sosny (cetyńce, smolik) jest niewielkie, jedynie przy większych szkodach od wiatru i śniegu lokalnie może wzrastać. Większe zagrożenie mogą stanowić szkodniki wtórne świerka (zespół kornika drukarza, rytownik pospolity) oraz szkodniki wtórne jesionu (jesionowiec pstry, jesionowiec rdzawy). Drzewostany na gruntach porolnych (10062,63 ha) stanowią 43,0% powierzchni leśnej zalesionej. Znaczny udział tych drzewostanów ma wpływ na obniżenie stanu zdrowotnego i sanitarnego lasu.