Wydawca treści
Natura 2000
Sieć Natura 2000 tworzy się w celu zachowania szczególnie cennych i zagrożonych składników różnorodności biologicznej danego regionu biogeograficznego.
Stanowiące ją obszary wyznacza się na podstawie Ustawy o ochronie przyrody z dnia 16 kwietnia 2004 r. ( z późn. zmianami).
OBSZAR SPECJALNEJ OCHRONY PTAKÓW „GÓRY SŁONNE"
Obszar został ustanowiony rozporządzeniem Ministra Środowiska z dnia 5 września 2007 r. i obejmuje on powierzchnię 55036,8 ha.
Celem wyznaczenia Obszaru jest ochrona populacji dziko występujących ptaków oraz ich siedlisk w nie pogorszonym stanie. Przedmiotem ochrony są gatunki ptaków wymienione w załączniku I Dyrektywy Rady.
Z danych wynika, że występuje tu co najmniej 28 gatunków ptaków z Załącznika I Dyrektywy Ptasiej.
Z ptaków wymienionych w Polskiej Czerwonej Księdze Zwierząt (Z. Głowaciński 2001) bytuje tu: dzięcioł białogrzbiety Dendrocopos leucotos, puchacz Bubo bubo, puszczyk uralski Strixuralensis i orlik krzykliwy Aquilapomarina.
Obszar położony jest na Pogórzu Karpackim w zasięgu Parku Krajobrazowego Gór Słonnych. Obejmuje Góry Sanocko-Turczańskie z pasmem Gór Słonnych i Chwaniowa oraz południową część Pogórza Przemyskiego. Jest to jednocześnie dział wodny, oddzielającego zlewiska Morza Bałtyckiego i Morza Czarnego, o silnie zróżnicowanej budowie geomorfologicznej i typowym dla polskiej części Karpat rusztowym układzie grzbietów. Teren jest odwadniany przez gęstą sieć rzek i potoków, które często wykształcają przełomowe odcinki dolin. Osobliwością jest występowanie licznych słonych źródeł, dających początek blisko 80 potokom o wodzie słonawej. Na terenie Obszaru występuje dwupiętrowy układ leśnych zbiorowisk roślinnych - w pasie pogórza (do 500 m n.p.m.) występują głównie leśne zbiorowiska grądowe odmiany wschodniokarpackiej, natomiast w reglu dolnym dominują lasy bukowe i bukowo-jodłowe. Pośród nich znajdują się enklawy pól uprawnych, łąk i pastwisk, gdzie prowadzona jest gospodarka pasterska, natomiast tereny dawniej użytkowane rolniczo, po wysiedleniach przeprowadzonych w latach 1945-1947, dzisiaj podlegają sukcesji w kierunku zbiorowisk leśnych. Oprócz cennej awifauny za najważniejsze walory przyrodnicze Obszaru uznaje się: rozległe połacie dobrze wykształconych zbiorowisk leśnych, ze wschodniokrapackimi postaciami grądów i buczyn, rzeki o naturalnym charakterze, z dobrze zachowanymi roślinnymi zbiorowiskami nadrzecznymi, bogatą florę liczącą około 900 gatunków roślin naczyniowych, cenną faunę, w tym obecność dużych drapieżników, a także niepowtarzalny krajobraz, na który składają się rozległe kompleksy wysokopiennego lasu mieszanego rozdzielone długimi ciągami dolin z łąkami i polami. Najcenniejsze fragmenty objęto ochroną rezerwatową.
Nadleśnictwo obejmuje południową część obszaru, przy czym w jego zasięgu terytorialnym pozostaje 21430,42 ha, zaś na grunty nadleśnictwa przypada 12918,02 ha.
SPECJALNY OBSZAR OCHRONY SIEDLISK „GÓRY SŁONNE"
SOO „Góry Słonne", podobnie jak Obszar opisany powyżej obejmuje Góry Sanocko-Turczańskie i część Pogórza Przemyskiego, przy czym ich granice pokrywają się tylko częściowo. Z areału projektowanego Obszaru zostały wyłączone zajęte przez zabudowę dna dolin wraz z częścią sąsiednich wzniesień. W takim kształcie projekt zajmuje powierzchnię 46019,22 ha, a głównym elementem szaty roślinnej są lasy bukowe i bukowo-jodłowe.
W Obszarze stwierdzono występowanie 5 siedlisk przyrodniczych z Załącznika I Dyrektywy Rady. Największą powierzchnię wśród nich zajmuje buczyna karpacka Dentario glandulosae-Fagetum na znacznym areale wykształcona w formie podgórskiej. Istotny udział w powierzchni mają również: grąd subkontynentalnyTilio-Carpinetum, niżowe i górskie łąki użytkowane ekstensywnie oraz zbiorowiska łęgowe. Ostoja spełnia również ważną rolę w ochronie jaworzyn, pomimo ich niewielkiego areału.
Poza cennymi siedliskami przyrodniczymi na wysokie walory Obszaru składają się: bogata flora roślin naczyniowych licząca około 900 gatunków, w tym wielu wschodniokarpackich, występujących na skraju zasięgu, cenna fauna leśna, w tym obecność dużych drapieżników oraz kilku taksonów endemicznych, a także rzeki o naturalnym charakterze będące ostoją gatunków ryb z załącznika II Dyrektywy Siedliskowej. Nie bez znaczenia są również wartości krajobrazowe tego terenu.
Polecane artykuły
Nasze Lasy
Nasze Lasy
Nadleśnictwo Ustrzyki Dolne zajmuje powierzchnię ponad 24 tys. ha. Podzielone jest na dwa obręby leśne - Brzegi i Stefkowa, w skład których wchodzi 18 leśnictw i jeden ośrodek hodowli zwierzyny (OHZ).
Przynależność do krainy, dzielnicy przyrodniczo-leśnej i mezoregionów
Obszar nadleśnictwa Ustrzyki Dolne, według rejonizacji przyrodniczo-leśnej, położony jest w:
1. Krainie Karpackiej (VIII),
2. Dzielnicy Pogórza Środkowobeskidzkiego (VIII.2),
3. Mezoregionie Pogórza Przemyskiego (VIII.2.d),
4. Dzielnicy Bieszczadów (VIII.3),
5. Mezoregionie Bieszczadów (VIII.3.a).
Według podziału Polski na jednostki fizyczno–geograficzne (J. Kondracki 2002), omawiany teren leży w:
1. Obszarze: Europy Zachodniej,
2. Podobszarze: Karpat, Podkarpacia i Niziny Panońskiej(5),
3. Prowincji: Karpat Wschodnich (52),
4. Podprowincji: Beskidów Wschodnich (522),
5. Makroregionie: Beskidów Lesistych (522.1),
a. Mezoregionie: Gór Sanocko-Turczańskich (522.11),
b. Mezoregionie: Bieszczadów Zachodnich (522.12).
Położenie geograficzne i wysokościowe
Obszar terytorialnego zasięgu działania nadleśnictwa leży między 24o23' a 24o43' długości geograficznej wschodniej oraz między 49o18' a 49o36' szerokości geograficznej północnej. Wysokość nad poziom morza zawiera się w granicach od 320 do 910 m.
Rzeźba terenu
Obszar nadleśnictwa jest urozmaicony, obejmując szereg pasm górskich przebiegających z reguły w kierunku NW - SE. Lasy leżą w silnie urzeźbionym terenie, zajmując przeważnie najwyższe wzniesienia, a w terenach niższych najbardziej strome stoki. Wszystkie kompleksy leśne poprzecinane są licznymi potokami i jarami o różnym stopniu nachylenia i różnej wystawie. Najwyższe wzniesienia n.p.m. omawianego terenu to: Jaworniki – 910 m; Żuków – 876 m; Kamienna Laworta – 769 m; Halicz – 762 m; Jawor – 742 m; Jasień – 734 m; Wielki Król – 726 m; Brancowa – 685 m; Stożek – 683 m; Truszowskie – 675 m; Kiczera – 632 m; Magura – 630 m; Przysłup – 549 m.
Warunki klimatyczne
Teren Nadleśnictwa Ustrzyki Dolne (wg Romera 1949) leży w strefie klimatów górskich i podgórskich - typ klimatu górskiego, w tym w dwóch podtypach:
– podtypie górskim,
– podtypie kotlin śródgórskich.
Klimat omawianego obszaru charakteryzuje się bogatymi opadami, zmienną temperaturą powietrza w zależności od wysokości n.p.m., krótkim okresem wegetacji, długim okresem występowania przymrozków oraz występowaniem silnych wiatrów. Przeważają wiatry zachodnie, południowe i południowo-wschodnie. Średnie sumaryczne opady roczne wynoszą ok. 800 mm. Najwięcej opadów notuje się w okresie wegetacji, w miesiącach letnich. Średnia temperatura powietrza spada o około 0,5 °C na każde 100 metrów wzniesienia. Średnia roczna temperatura wynosi 8°C. Średnia temperatura okresu wegetacyjnego wynosi 15°C. Okres wegetacyjny trwa 5 do 6 miesięcy. Przymrozki późne występują do końca maja, a wczesne od połowy września. Pokrywa śnieżna zalega od października do kwietnia, jej grubość dochodzi często do 1 metra, a miejscami do 2 metrów.
Warunki wodne
Nadleśnictwo Ustrzyki Dolne leży w zlewniach dwóch mórz:
– Morza Czarnego (cała zlewnia rzeki Strwiąż),
– Morza Bałtyckiego (cała zlewnia rzeki San).
W zlewni Morza Czarnego leży większość lasów obrębu Brzegi Dolne oraz północno-wschodnia część lasów obrębu Stefkowa (oddz.: 1-5; 15-17;24; 107-112; 139; 140). W zlewni Morza Bałtyckiego leżą lasy położone na południowych stokach pasma Żuków oraz w kompleksach Stożki i Daszówka (leśnictwo Łobozew i Teleśnica) obrębu Brzegi Dolne oraz większa część lasów obrębu Stefkowa (poza wymienionymi wyżej oddziałami).
Warunki glebowe
Dominują gleby brunatne wyługowane (69,79%), rzadziej występują gleby brunatne właściwe (16,56%) i brunatne kwaśne (12,74%). Następnymi pod względem zajmowanej powierzchni typami gleb są mady i gleby rdzawe. Pozostałe typy gleb: rankery, gruntowoglejowe, opadowoglejowe, torfowe mają niewielki udział. Gleby brunatne występują na stokach o ułatwionym odpływie wód powierzchniowych, płowe - głównie na płaszczyznach zrównań wierzchowinowych, zaś mady i gleby mułowe i glejowe - w dolinach rzek i potoków. Na wymienionych glebach wytworzyły się bardzo żyzne siedliska leśne.